Yo creo que todavía no es demasiado tarde para construir una utopía que nos permita compartir la tierra.
Gabriel García Márquez

lunes, 28 de enero de 2008

वोल्वर अ रिर

Si pudiera olvidar
Todo aquello que fui
Si pudiera borrar
Todo lo que yo vi
No dudaría
No dudaría en volver a reír
Si pudiera explicar
Las vidas que quite
Si pudiera quemar
Las armas que use
No dudaría
No dudaría en volver a reír
Prometo ver la alegría
Escarmentar de la experiencia
Pero nunca, nunca mas
Usar la violencia
Si pudiera sembrar
Los campos que arrasé
Si pudiera devolver
La paz que quité
No dudaría
No dudaría en volver a reír
Si pudiera olvidar
Aquel llanto que oí
Si pudiera lograr
Apartarlo de mí
No dudaría
No dudaría en volver a reír
Prometo ver la alegría
Escarmentar de la experiencia
Pero nunca, nunca mas
Usar la violencia
एंटोनियो Flores

viernes, 25 de enero de 2008

Cansada


Cansada de no volar....
Cansada de que las hadas no vuelvan a volar....
Cansada al fin y al cabo....
Cansada sin más

...........

jueves, 20 de diciembre de 2007

¿Qué din os rumorososna

costa verdecenteao

raio transparentedo

prácido luar?

¿Qué din as altas copas

de escuro arume

arpadoco seu ben compasado

monótono fungar?
Do teu verdor cinguido

e de benignos astros

confín dos verdes castro

se valeroso chan

,non des a esquecemento

da inxuria o rudo encono;

desperta do teu sono

fogar de Breogán.
Os bos e xenerososa

nosa voz entendene

con arroubo atendeno

noso ronco son,

mais sóo os iñorantese

féridos e duros,

imbéciles e escuros

non nos entenden, non.
Os tempos son chegados

dos bardos das edades

que as vosas vaguedades

cumprido fin terán;

pois, donde quer, xigante

a nosa voz pregoa

a redenzón da boa

nazón de Breogán.